Jerusalem: A Trilingual Poem, by Naomi Shihab Nye

I’m not interested in
who suffered the most.
I’m interested in
people getting over it.

Once when my father was a boy
a stone hit him on the head.
Hair would never grow there.
Our fingers found the tender spot
and its riddle: the boy who has fallen
stands up. A bucket of pears
in his mother’s doorway welcomes him home.
The pears are not crying.
Later his friend who threw the stone
says he was aiming at a bird.
And my father starts growing wings.

Each carries a tender spot:
something our lives forgot to give us.
A man builds a house and says,
“I am a native now.”
A woman speaks to a tree in place
of her son. And olives come.
A child’s poem says,
“I don’t like wars,
they end up with monuments.”
He’s painting a bird with wings
wide enough to cover two roofs at once.

Why are we so monumentally slow?
Soldiers stalk a pharmacy:
big guns, little pills.
If you tilt your head slightly
it’s ridiculous.

There’s a place in my brain
where hate won’t grow.
I touch its riddle: wind, and seeds.
Something pokes us as we sleep.

It’s late but everything comes next.

* * *

القدس
شعر: نعومي شهاب ناي
ترجمة: ابتسام بركات

لا يعنيني معرفة مَن معاناته فاقت معاناة الآخر
أنا معنية بأن يتغلّب الناس على المعاناة

ذات مرة حين كان أبي صبياَ
جُرِحَ رأسه بضربة حجر
ولم ينبت الشعر في مكان الجرح
أصابعنا عثرت على تلك الندبة في رأسه
وعلى لغزها:

الولد الذي وقع تمكن من الوقوف ثانية.
والآن دلو ملئ بفاكهة الإجاص على مدخل بيت أمه
يرحب بعودته
الإجاص لا يبكي

صديقه الذي شجّ رأسه بالحجر
قال أنه كان يقصد اصطياد عصفور
فبدأت تنمو أجنحة عصفور لوالدي.

كلنا يحمل ندبة لشئ ما
نسيت الحياة أن تمنحنا اياه

رجل يعمّر منزلا ويقول:
الآن صرت من السكان الأصليين
امرأة تتحدث مع شجرة ترى فيها ابنها الغائب
فتأتي الشجرة بثمر الزيتون

قصيدة طفل تقول:
أنا لا أحب الحروب. الحروب تنتهي
بأنصاب تذكارية للموتى
ويرسم طائراَ بأجنحة عريضة جداَ
بحجم سقف لمنزلين معاَ

لماذا هذا البطء العظيم فينا؟
جنود يتربصون بصيدلية
أسلحة كبيرة. أدوية صغيرة.

اذا حنيت رأسك بعض الشئ
سيبدو الأمر تافهاَ

في عقلي مكان لا ينمو فيه الكره
ألمس لغزه: ريح، وبذور
شئ ما يخِزُنا في منامنا

الوقت متأخر الآن
ولكن بقية كل شئ تتبع.

Translated into Arabic by Ibtisam Barakat

* * *

ירושלים
מאת: נעמי שיהאב ניי

לא מעניין אותי מי סבל הכי הרבה.
מעניינים אותי אנשים שהתגברו.

פעם כשאבי היה נער אבן פגעה בראשו.
שיער מעולם לא צמח שם.
אצבעותינו מצאו את המקום הרך ואת חידתו:
הנער שנפל עומד.
דלי אגסים בפתח בית אמו מברך אותו בבואו הביתה.
האגסים אינם בוכים.
לאחר מכן חברו שהשליך את האבן אמר שהוא כיוון לעבר ציפור.
ואבי החל להצמיח כנפיים.

כל אחת נושאת מקום רך:
דבר מה שחיינו שכחו להעניק לנו.
אדם מקים בית ואומר,
“עכשיו אני יליד המקום.”
אשה מדברת אל עץ במקום אל בנה.
וזיתים מופיעים.
שירו של נער אומר,
“אינני אוהב מלחמות, הן מסתיימות באתרי הנצחה.”
הוא מצייר ציפור עם כנפיים
רחבות דיין לכסות שני גגות בעת אחת.

מדוע אנו כה איטיים להחריד?
חיילים מקיפים בית מרקחת:
רובים גדולים, גלולות קטנות.
אם תטה ראשך קמעה הרי זה מגוחך.

ישנו מקום במוחי
היכן ששנאה לא תצמח.
אני נוגעת בחידתה: רוח, וזרעים.
דבר מה דוקר אותנו בהיותינו ישנים.

זה מאוחר אך הכל עתיד לבוא.

Translated into Hebrew by Hanoch Livneh